Kroniki Podziemia

Otaczała go całkowita ciemność. Gdy jego wzrok oswoił się z otoczeniem, Gregor dostrzegł blade światło po lewej.
Gdzieś spoza tej jasności dobiegł wesoły głosik:

– Jobak! Duzi jobak!

Chłopiec rzucił się biegiem ku światłu. Wpadało przez wąską szczelinę między dwiema gładkimi skałami. Z trudem się przecisnął. Zaczepił o coś butem i stracił równowagę. Upadając do przodu, zdążył się podeprzeć rękami.

Gdy podniósł głowę, znalazł się oko w oko z największym karaluchem, jakiego w życiu widział.

Owszem, w mieszkaniach zdarzały się duże robaki. Pani Cormaci twierdziła, że z jej wanny wylazła pluskwa wielkości dłoni, i nikt w to nie wątpił. Jednak stwór, który znajdował się przed Gregorem, był mniej więcej jego wzrostu. Co prawda siedział na tylnych odnóżach w nienaturalnej jak dla karalucha pozycji, ale jednak…

– Duzi jobak! – znowu krzyknęła Botka. Gregor zamknął otwarte ze zdumienia usta. Podniósł się na kolana, ale i tak musiał odchylić głowę do tyłu, żeby przyjrzeć się karaluchowi. Ten trzymał przed sobą coś w rodzaju lampki. Botka podbiegła do brata i pociągnęła go za dekolt koszulki.

– Duzi jobak!

– Tak, widzę. Duży robak… – odpowiedział ściszonym głosem, mocno ją obejmując. – Bardzo… duży… robak.

Usiłował sobie przypomnieć, co jedzą karaluchy. Śmieci, zgniłe resztki jedzenia… ludzi? Nie, nie przypuszczał, żeby jadły ludzi. Na pewno nie te znane mu małe karaluchy. Może i chciałyby jeść ludzi, ale wcześniej zwykle trafiały pod ich but. W każdym razie to nie był najlepszy moment, by się o tym przekonać.

Starając się zachowywać jakby nigdy nic, Gregor powoli cofał się w stronę szczeliny.

– No dobrze, panie Robal, to my już sobie pójdziemy, przepraszam za robale… to znaczy za kłopoty, to znaczy…

– Pachnie co, tak pachnie co? – rozległ się dziwny syk i Gregor dopiero po chwili zorientował się, że ten dźwięk wydaje karaluch. Chłopiec był jednak tak oszołomiony, że niczego nie zrozumiał.

Echolokacja? – westchnął Gregor. – Chcesz mnie uczyć echolokacji? – Stał w okrągłej jaskini gdzieś głęboko pod Regalią, wyposażony jedynie w swoją maleńką latarkę.

Ripred oparł się o ścianę. Wyglądał pokracznie, nawet jak na szczura. Kiedy walczył, wszystko w jego ciele zdawało się współgrać i tryskać mocą i energią. Jednak poza tymi chwilami jego sylwetka nie zachwycała. Przypominał Gregorowi postawnego bejsbolistę grającego na pozycji miotacza – jednego z tych, co to poruszają się niezgrabnie i gdy idą, ma się wrażenie, że zaraz oderwą się im guziki na brzuchu. Wyglądają, jakby nie byli w stanie zaliczyć kilku baz bez odpoczynku na złapanie tchu. Ale kiedy staną na wzgórku miotacza, piłka poleci z taką prędkością, że odbierający nie nadąży za nią wzrokiem.

Ripred osunął się po ścianie, jakby nie mógł ustać na nogach.

– Tak, echolokacja. Co o niej wiesz?

– Wiem, że używają tego nietoperze. I delfiny… chyba. To coś jak radar. Wydają dźwięk, a on się od czegoś odbija i dzięki temu mogą stwierdzić, gdzie to coś jest, chociaż tego nie widzą – powiedział Gregor. – Ale ludzie tego nie potrafią. Ja nie umiem.

– Każdy może się tego nauczyć, do pewnego stopnia. Niektórzy niewidomi w Naziemiu wykorzystują to zjawisko z wielkim powodzeniem – oświadczył Ripred. – Ludzie w Podziemiu niespecjalnie się nim interesują, co jest wielkim błędem. Wszyscy pozostali mieszkańcy Podziemia używają echolokacji w jakimś zakresie.

– Chcesz powiedzieć, że karaluchy i pająki, i…

– My wszyscy. Życie w ciemnościach od pokoleń pomogło nam udoskonalić tę umiejętność. Ale jeśli tobie uda się opanować choćby najbardziej podstawowe elementy, to już będzie nieoceniona korzyść – stwierdził Ripred. – Załóżmy, na przykład, że straciłeś latarkę, a jesteś w grocie ze szczurem.

Gregor dostrzegł zbliżający się ogon Ripreda i uniósł rękę, by go zablokować, jednak tym razem szczur był szybszy. Właściwie nie ogonem, tylko tylną łapą wytrącił mu z dłoni latarkę, która poturlała się w kierunku ściany kilka metrów od nich. Obróciła się żaróweczką ku kamieniom, tak że w jaskini zapanowała ciemność.

– Teraz jestem za tobą – rozległ się głos za plecami Gregora tak nagle, że chłopiec aż podskoczył. – A teraz tutaj.

Latarka potoczyła się z powrotem i uderzyła o nogi Gregora. Podniósł ją i zauważył, że Ripred znowu opiera się o ścianę.

– No dobrze, naucz mnie – powiedział Gregor zdenerwowany.

Na początek Ripred kazał mu zamknąć oczy i zakląskać językiem o podniebienie. Potem Gregor musiał bardzo uważnie wsłuchać się w ten dźwięk. Miał brzmieć inaczej, kiedy odbijał się od ściany pieczary, a inaczej, gdy natrafi ał na szczura. Wreszcie Ripred kazał mu wyłączyć latarkę, kląskać, słuchać i kierować światło w miejsce, w którym echo wskaże na jego obecność.

Gregor naprawdę się starał, ale w ciągu ostatnich dwóch dni przespał mniej więcej trzy godziny, do tego całe to szaleństwo z powrotem do Podziemia i przepowiednią i ten trening, i …

Mama spojrzała na swoją dłoń i znieruchomiała. Gdy pozostali zobaczyli ten ślad, wszelkie ruchy i dźwięki ustały. Nikt nawet nie szepnął, nie poruszył skrzydłem ani nie zaszeleścił ubraniem.

Zaintrygowana tą ciszą Botka wdrapała się na jedno z siedzeń, by sprawdzić, na co wszyscy patrzą.

– O, potrzebujes rózowego – powiedziała na widok ukąszenia.

Gregor wiedział, że chodzi jej o różowy balsam cynkowy, którym latem smarowali miejsca ukąszeń owadów.

– Muszę wracać do domu – szepnęła mama.

– Nie możemy cię wypuścić – oświadczył Vikus, smutno kręcąc głową. – Nie teraz.

– Gdyby zaraza rozniosła się w Naziemiu, mogłoby to doprowadzić do wymarcia stałocieplnych także tam – wyjaśniła Solovet.

– Musimy cię natychmiast odizolować – stwierdziła Niwiwa.

Solovet dotknęła ramienia mamy Gregora. – Jest nam bardzo przykro, że do tego doszło – westchnęła.

– Nike, zanieś ją do szpitala i każ dokładnie obejrzeć, czy nie ma więcej ukąszeń.

Gregor nie puszczał ręki mamy.

– Mamo…

Delikatnie zdjęła z dłoni jego palce i zrobiła krok w tył.

– Zabierz Botkę do domu.

Czy skinął głową? Nie był pewien. Ale jego mama wsiadła na grzbiet Nike i odleciała.

– Wszyscy musimy natychmiast poddać się obserwacji – powiedziała Niwiwa.

W jednej chwili zgromadzeni znaleźli się na nietoperzach. Nie lecieli przez miasto, lecz tunelami, które biegły nad białą rwącą rzeką płynącą wzdłuż Regalii. Nikt nie pomógł im na przystani, bo widok żółtego proszku skutecznie wszystkich odstraszał.

Kazano im się umyć, a potem stać nago, podczas gdy aż siedem grup lekarzy oglądało ich skórę w jaskrawym świetle, poszukując najmniejszych śladów ukąszeń. Botka, wyjątkowo wrażliwa na łaskotki, cały czas chichotała. Gregor poddał się tej procedurze bez zastrzeżeń, chociaż był niemal pewien, że on i Botka nie zostali pogryzieni.

„Możesz uciekać, ale przepowiednia i tak cię dopadnie” – przypomniał sobie słowa babci.

No tak, przepowiednia już go dopadła. I wbiła w niego swoje zęby. W Botkę też. I nie puści, dopóki ta cała przerażająca sprawa się nie zakończy. Ich mama jest zarażona. Teraz wojownik… i księżniczka… muszą spróbować znaleźć lek.

Oczy Ripreda zapłonęły w ciemności. Niespokojnie podrapał się po brzuchu, wygładzając sierść po obu stronach dużej blizny, której się dorobił podczas wyprawy na ratunek ojcu Gregora. Przygarbił barki, jakby spoczął na nich wielki ciężar. Wyglądał żałośnie.

Gregorowi przypomniały się słowa pani Cormaci, że każdy potrzebuje w życiu trochę radości. Wyciągnął przed siebie torbę z sałatką makaronową.

– Częstuj się.

Ripred chwycił torbę i wsunął w nią nos. Po kilku kęsach zwinął papier w kulkę, którą także zjadł. Posiłek wyraźnie poprawił mu humor. Rozluźnił mięśnie i westchnął z rezygnacją.

– Hmm, no cóż, chyba nic więcej nie da się zrobić. Czekanie w niczym nam nie pomoże. Lepiej załatwmy to od razu.

– Co? Co musimy zrobić? – zapytał Gregor.

– Nie słuchałeś, co mówiłem?

Gregor słuchał, lecz wciąż nie całkiem rozumiał.

– Wiem, że Mortifer jest problemem, ale…

Zamilkł, gdy poczuł na ramieniu łapę Ripreda. Widział swoje odbicie w lśniących czarnych oczach szczura. Maleńkie i zniekształcone.

– Musimy go zabić, wojowniku – wyszeptał Ripred. – Im szybciej, tym lepiej.

W żyłach Gregora zawrzało.

– Leć! – zawołał.

Nigdy jeszcze Gregor i Ares nie brali wspólnie udziału w walce. Jedyną prawdziwą bitwę Gregor stoczył w dżungli z mrówkami. Ares leżał w tym czasie w szpitalu w Regalii. Spędzili jednak wiele godzin na wspólnych ćwiczeniach na stadionie i byli razem w tylu trudnych sytuacjach, że mieli do siebie pełne zaufanie.

Ares ruszył w stronę atakującego szczura, przechylony, by umożliwić Gregorowi jak najlepszy wymach. Szczur skoczył na ranną i w tym momencie dosięgnął go cios miecza, który odciął mu ucho. Gryzoń zwrócił się w stronę Gregora z dzikim sykiem.

– Odciągnęliśmy jego uwagę – powiedział Gregor, gdy Ares zawracał, by ponownie zaatakować.

Na szczurzym pysku pojawiło się zaskoczenie – zwierzę wyraźnie ich rozpoznało. Nawet w tym bałaganie nie dało się nie zauważyć nietoperza takiej wielkości jak Ares, w dodatku z Naziemnym na grzbiecie.

– Wojownik! Wojownik! – wrzasnął szczur.